Alles begon zo'n beetje in 2012.

Ik was, zoals ze altijd zeggen, in de bloei van mijn leven, Alles ging eigenlijk weer goed.
In juli leerde ik plotseling John kennen, mijn huidige man.
Iets met "Liefde op het eerste gezicht!!"

Ik was eerlijk gezegd dus heerlijk aan het genieten van mijn leven!!

Eind 2012 (sept/okt) schoot het plots in mijn rug, maar aangezien ik zelf al bekend was met rugklachten deed ik het gebruikelijke..: 
Medicijnen slikken en op een gegeven moment fysiotherapie.
Maar alles mocht niet echt baten en daarbij werden de medicijnen ook steeds zwaarder. 

Vanaf dat het in mijn rug schoot voelde ik eigenlijk al dat het anders was als anders.... maar ja, de meeste mensen met rugklachten weten dat het heel lastig is om echt duidelijk aan te geven wat er nou precies aan de hand is en ook dat het lang duurt voordat je een keertje 'serieus' genomen word en door wordt gestuurd naar het ziekenhuis.

Ondertussen zat ik al een tijd in de ziektewet en kon ik ook echt niet meer werken. De pijn was erg overheersend en het was echt zoeken naar een aangepast leven. 

Ergens begin 2013 werd ik eindelijk naar het ziekenhuis door verwezen, maar deze neuroloog dacht dat er niets aan de hand was want ik kon nog het 1 en ander. (kon nog net op mijn hakken en tenen lopen)  Dus ik werd naar huis gestuurd met de mededeling: "Mevrouw het zit tussen uw oren, stoppen met al die medicijnen en gewoon weer alles oppakken!"

Daar sta je dan!. Niets wijzer geworden en ook verbouwereerd want je voelde je echt steeds kleiner worden! En daarbij ging ik steeds meer twijfelen aan mezelf. 

Maar mijn eigen huisarts nam die mededeling niet in dank af en stuurde mij door naar een pijnpoli (in een ander ziekenhuis) om daar eventueel mij diverse pijnbehandelingen te laten geven. Hij zag dat het zo echt niet meer ging.
Daar kon ik snel terecht en kreeg ik 4 pijnblokkades. Tijdens die blokkades verging ik van de pijn maar volgens de behandelaar kon dat niet! Tsja wat moet je dan hè? 
Dus doorbijten en hun maar geloven, je bent immers een leek in die wereld!

Deze blokkades kreeg ik op woensdag en de vrijdag werd de pijn zo heftig dat de huisarts alleen nog maar morfine kon voorschrijven.
Dit wilde hij al eerder doen maar dat wilde ik toen nog niet want: 'Waarom zware medicijnen slikken, de pijn onderdrukken en niet weten wat er nou echt aan de hand is?' 
Maar dit keer pakte ik ze met 2 handen aan.. Ik wilde maar 1 ding en dat is van die verrekte pijn af! ..

Die zondag ging het helemaal verkeerd en tijdens de trap aflopen zakte ik door mijn been heen en verloor ik de kracht in mijn been. Oftewel uitval van mijn been. (Foute boel dus) maar we bleven er erg nuchter onder en het was ook nog eens Pasen, dus tsja, waar kan je dan terecht?!?
Maandag heb ik toch maar even de huisartsenpost gebeld, ik mocht langskomen, maar die kon niets doen (alleen mijn morfine iets ophogen) Maar dit kwam omdat ik immers al in een ander ziekenhuis liep en dan kunnen / mogen hun blijkbaar niets. Raar maar echt waar! Kreeg wel de opmerking mee dat ik morgen direct de pijnpoli moest bellen.
Dus de volgende dag direct contact opgezocht met de desbetreffende pijnpoli en ik moest met spoed komen.
Toen kwamen ze er achter wat ik had …. ik had namelijk een HERNIA!
En nu werd er eindelijk een aanvraag gedaan voor een MRI … en tsja.... dan krijg je bij die uitslag te horen:
"Mevrouw u heeft zo'n fikse hernia, u moet eigenlijk geopereerd worden! Denk er even over na!"
Daar sta je dan als alleenstaande moeder, even niet weten wat je moet doen. Ik had nog niet zo lang een relatie met John. Kan hem toch niet opzadelen met mijn gezondheid etc etc
Voor John was er geen enkele reden om mij niet te helpen en samen besloten we voor de operatie te gaan!
John zou mij aan alle kanten helpen, dus ik hoefde mij geen zorgen te maken en daarnaast konden mijn kinderen de eerste paar weken bij hun vader blijven.

Operatie 1 volgde dus snel!
En week voor de operatie kreeg ik ook nog eens last van urine verlies, dus tsja, dan kan je misschien wel inschatten hoe ernstig het eigenlijk was.
Ik realiseerde me niet dat ik toen direct naar het ziekenhuis had moeten bellen, dus braaf gewacht tot de operatiedatum. Daar werd ik eventjes op mijn vingers getikt, maar ja, er was niets meer aan te doen en ze begrepen het eigenlijk ook wel.  

Na de operatie zou je denken: "Hernia weg, pijn ook weg!"
Maar helaas ……

De pijn was voor zeer korte duur minder, HERNIA 2 volgde snel én binnen 3 maanden lag ik wéér op de operatietafel met wéér een fikse hernia (op precies dezelfde plek) en tijdens de operatie zag de neurochirurg nog een hernia. Echt niet te geloven eigenlijk!

Hoeveel pech kan een mens dan in een korte tijd toch even hebben?

---- Helaas is de pijn ook na de 2e operatie nóóit meer weggegaan. ----

Ik heb daarna de diagnose Failed Back Surgery Syndrome gekregen (in het nederlands vrij vertaald: Mislukte rugoperatie syndroom) 
Ik heb mee gedaan aan revalidatie traject; "Leren leven met pijn!" Dit is een traject van 16 weken intensive therapie en ...
In 2017 ben ik in aanmerking gekomen voor een neurostimulator (een soort van peacemaker, alleen dan voor de pijn)

Na de plaatsing van de neurostimulator is de pijn in mijn heup en in mijn been zeker wel verbeterd (dit een groot plus punt!)  … alléén …..  de pijn in mijn rug verslechterd!
En precies dat …. dat heeft mijn gezondheid niet echt goed gedaan en ben ik tot aan de dag van vandaag nog steeds bezig om daar weer boven op te komen.
Ik heb zelfs na de operatie tijdelijk in de rolstoel gezeten en helaas zit ik nu ook weer aan andere zwaardere medicijnen. (waar ik expres van af was gegaan voor de operatie van de neurostimulator en toen in de hoop dat ik dus geen zware medicijnen meer hoefde te slikken)

Ben wekelijks nog bezig om te herstellen.

Dit doe ik bij een fantastische therapeut bij Fysio Experts. en bij haar volg ik mijn eigen Pijnpuzzel!  
Lees hier ook over Mijn BLOG: "De PijnPuzzel" …. >> Klik Hier! << 

Heb ondertussen ook al 2 "revisies" gekregen voor mijn neurostimulator en we proberen het beste eruit te halen.


Sinds 2015 ben ik tijdelijk volledig afgekeurd en eind 2018 ben ik, met wederzijdse goedkeuring, mijn baan verloren.

Via deze manier wil ik wat meer laten zien hoe het is om te leven met chronische pijn etc ... dus er zullen vast nig meer blogs gaan komen. Blijf me gerust volgen. Via Instagram houd ik je oo de hoogte als ik wat nieuws geplaatst hebt. 
Hopelijk kan ik er andere misschien ook weer wat mee helpen, mee steunen, begrip mee krijgen / geven. 

Heb je vragen of wil je wat kwijt, dat kan altijd. 
Hieronder heb je daar een mogelijkheid voor of kijk even bij contacten voor een email adres. 

Zet dan wel even in het onderwerp 'Chronische Pijn' … dan kan ik die sneller filteren!

Lieve groeten,

Iris